„Powinno się je (dzieci)… wychowywać surowo. Każde przewinienie powinno być karane.” – Erazm Gliczner
Stwierdzenie o surowym wychowaniu, gdzie każde przewinienie powinno być karane jest mi obce, bo pozbawia ono rodzica relacji i bliskości z własnym dzieckiem. Może to zaszkodzić rozwojowi dziecka, gdyż w człowieczeństwo wpisane jest popełnianie błędów. Takie podejście może dać przekaz dziecku, że każde jego przewinienie, błąd są odczytywane jako zła wola i były popełnione intencjonalnie, a nie z np. niewiedzy, że coś jest niewłaściwe. Taki przekaz blokuje naukę o możliwości naprawiania błędów, co może doprowadzić do wpojenia biernej postawy unikającej podejmowania działania, aby uchronić się przed popełnieniem pomyłek i ponoszenia za nie nieprzyjemnych konsekwencji. W takich warunkach trudno o rozwój kreatywności i spontaniczności u dziecka. Drugą stroną medalu takiego wychowania może być postawa perfekcjonizmu i nadmiernej drobiazgowości, gdzie człowiek sam sobie i innym nie wybacza żadnych uchybień, co sprawia, że taka osoba żyje w ciągłym ucisku i lęku przed popełnieniem pomyłki, zaś gdy zajmuje wyższe stanowisko, może okrutnie traktować innych wówczas, gdy nie spełnią jej oczekiwań w stu procentach.
Również ze stwierdzeniem tego samego aurora o tym, że dzieci od urodzenia „są skażone złością, jak rdzą” absolutnie się nie zgadzam. Dzieci z natury są dobre. To krzywdy, cierpienia oraz frustracje, których doświadczają w życiu przyczyniają się do ich złego zachowania. Dziecko, które ma poczucie bezpieczeństwa i akceptacji tego jakie jest oraz gdy jego podstawowe potrzeby cielesne i psychiczne są zaspokojone jest dzieckiem radosnym, pogodnym i chętnym do współpracy. Cierpienie zaburza naturalny stan dobroci, z którym człowiek się rodzi, zaś gdy świat zewnętrzny jest harmonijny, bezpieczny to wówczas dziecko może zdrowo rozwijać się i doskonalić swoje talenty oraz wzrastać w dobru. Zresztą dotyczy to nie tylko dzieci, ale również osób dorosłych.
Czyli o miłości 